زندگی در خارج از کشور ایران

باسمه
آنچه در زندگی آموختم
زندگی در خارج از کشور
شماره ۷۹
      در شبکه های مجازی ، در خصوص سفر یا اقامت خانواده یا فرزندان مسئولین نظام مطالب گوناگون در موافقت و یا مخالفت و یا نهی این کار نگارش و یا به گوش می رسد.
      به نظرم یکی از وظایف  والدین تحصیل و تربیت صحیح و شناسایی و تقویت استعداد های فرزند  در زندگی برای ارتفای روحی و مادی فرد برای تداوم زندگی و کمال و خوشبختی است.
      گاهی ضرورت ایجاب می کند که فردی یا جمعی برای یک هدف خاصی مهاجرت کنند.علمای دینی و یا نمایندگان آنها ، را شاهد هستیم که بعضا  اقدام به این کار می کنند.لذا نمی توان بطور کلی زندگی در خارج از کشور را محکوم کرد.
      نکته ای که بعضی از دولتمردان به مدیران نظام
یاد آور می شوند این است که برای جلوگیری از هرگونه شبهه و سو استفاده مالی و سیاسی معاندین نظام از فرزندان مسئولین با دو تابعیتی شدن آنها توصیه می کنند که برای پیشگیری از هر گونه خطایی، مسئولین و خانواده آنها را در دوره پذیرش مسئولیت از این کار منع می کنند.
      به یاد دارم  امام راحل و بنیان گذار نظام انقلاب اسلامی ،از پذیرش نزدیکان خویش در امور اجرایی،برای پیش گیری از شبهه ها، مانع می شدند.

لذا این امر توافق و شرط عقدی است که بین مدیران و مسئولین نظام ،در قبل از پذیرش مقامی بعضا گذاشته می شود.بدیهی است در صورت نقض شرایط حین عقد پذیرش مسئولیت، باید مدیر استعفا دهد.با استعفا، چون عموم مردم ،حق زندگی در هر کجا ی در کره زمین را دارد.
       با توجه به تهاجم و بمباران فرهنگی به ارزش های اسلامی و دینی، توصیه به عدم مهاجرت می گردد.خواه یا ناخواه فرزندان در محیطی که زندگی می کنند،از فرهنگ آن جامعه  نیز الگو برداری می کنند که ممکن است بعضا با ارزشهای والدین متمایز باشد.در این حالت مشکلات خانوادگی  و فرهنگی و اجتماعی زیادی پدید می آید که اصلاح آنها بعضا سخت و گاهی مقدور نیست.لذا توصیه به پیشگیری می شود.
دکتر علی رجالی
استاد تمام دانشگاه اصفهان